8 نکته برتر برای تشویق کودکان به همکاری (بخش دوم)، در این مقاله به بررسی ادامه این نکات پرداخته ایم. اگر مطلب پیشین برای شما مفید بود پیشنهاد می کنیم این مقاله را نیز مطالعه کنید تا با تمام این نکات آشنا شوید.
۵. برای تشویق کودکان به همکاری صبور باشید
اگر بچه‌ها احساس نکنند عجله‌ای در کار است، به احتمال زیاد همکاری می‌کنند. والدین اغلب به بچه‌ها زمان کافی برای پاسخ به دستورالعمل‌ها نمی‌دهند. کودکان به راحتی یا به سرعت وظایف خود را انجام نمی‌دهند.
اگر از تکرار خسته شده‌اید، شاید فقط لازم باشد به فرزندتان زمان بیشتری برای پاسخ دادن بدهید. از اینکه اغلب بچه‌ها در نهایت به قول شما چقدر عمل می‌کنند، شگفت‌زده خواهید شد. کریستینا رابرت (Kristina Robert)، پرستار اطفال در بیمارستان جان هاپکینز در بالتیمور، می‌گوید آهسته پیش رفتن باعث می‌شود که بچه‌ها حتی بدترین داروها را مصرف کنند.
او می‌گوید: «اگر کودکی برای خوردن دارو مقاومت کرد، من به او فقط یک قطره می‌نوشانم. کودک نمی‌تواند یک قطره را بیرون بیاورد. به علاوه، آهسته بودن و موفقیت‌آمیز بودن، کارآمدتر از شروع مجدد پس از رد کامل دوز توسط کودک بیمار است. من هرگز یک‌باره سراغ کودک نوپا نمی‌روم تا به ضربان قلب او گوش دهم یا زانوی آسیب‌دیده او را معاینه کنم. با استفاده از گوشی پزشکی روی پای آن‌ها شروع به بازی می‌کنم و به سمت سینه‌ی آن‌ها می‌روم.»
درست مانند هر یک از ما، بچه‌ها می‌خواهند بدانند باید انتظار چه چیزی را داشته باشند. بنابراین اگر فرزندتان از برس کردن مو طفره می‌رود، می‌توانید با کشیدن آن به آرامی روی بازو یا شکم او شروع کنید. البته، وقتی عجله دارید، داشتن یک ترفند دیگر در آستین مفید است.
۶. به فرزندتان حق انتخاب دهید
دکتر کاتلین رومرو (Kathleen Romero)، پزشک متخصص اطفال در بیمارستان سینای در بالتیمور، به بیمارانش اجازه می‌دهد تصمیم بگیرند که می‌خواهند دکتر ابتدا به کدام گوش نگاه کند.
این استراتژی همچنین برای پسر ۱۸ ماهه‌ی او، هم جواب می‌دهد: «من می‌گویم می‌خواهی پیاده تا ماشین بروی یا می‌خواهی من بغلت کنم؟» تا زمانی که هر دو گزینه به کاری که شما می‌خواهید فرزندتان انجام دهد ختم شود، انتخاب‌ها عالی کار می‌کنند. اگر آن‌ها از انتخاب امتناع کردند، این نوبت شماست تا به آن‌ها بگویید که برایشان انتخاب خواهید کرد.
۷. به فرزندتان توضیح دهید
وقتی نمی‌توانید به فرزندتان گزینه‌ای بدهید، وضعیت را به او توضیح دهید. برای مثال، اگر کودک نوپای شما نمی‌داند که چرا نمی‌تواند اجاق گاز را لمس کند، به او بگویید: «دست نزن وگرنه می‌سوزی» به جای اینکه فقط بگویید «نکن». استدلال شما برای بچه‌های بزرگ‌تر بسیار مهم است، زیرا آن‌ها می‌توانند تحت‌تأثیر منطق قرار گیرند.
مثلا کودکان تمایل بیشتری به زدن کرم ضدآفتاب خود خواهند داشت اگر به آن‌ها توضیح دهید که باید جلوی پرتوهای فرابنفش سرطان‌زای خورشید را بگیریم. فرزندان خود را تشویق کنید تا فکرهای خود را نیز به اشتراک بگذارند.
این به آن‌ها کمک می‌کند تا مذاکره را بیاموزند که یک مهارت اجتماعی حیاتی است. فرض کنید فرزند شما می‌خواهد امشب از تمرین پیانو خودداری کند. به جای اینکه مستقیماً درخواست او را رد کنید، بگذارید دلیل خود را به شما بگوید.
اگر استدلال خوبی ارائه دهد، مانند اینکه می‌خواهد وقت خود را با خانواده بگذراند و قول بدهد که بعداً در طول هفته تمرین بیشتری انجام دهد، خوب است به او اجازه بدهید. فقط اگر التماس می‌کند و با اشک روی زمین می‌افتد، تسلیم نشوید. این یک تاکتیک مذاکره نیست که بخواهید به آن جایزه بدهید.
۸. چیزی برای ستایش پیدا کنید
وقتی بچه‌ها نسبت به کاری که انجام داده‌اند احساس خوبی داشته باشند، می‌خواهند آن کار را بیشتر انجام دهند. نکته‌ی کلیدی این است که تمجید خود را مختص یک کار نگه دارید.
به عنوان مثال، بعد از شام ممکن است بگویید: «من متوجه شدم که ظرف خود را بلافاصله بعد از اتمام غذا در سینک ظرفشویی گذاشتی. من بهت افتخار می‌کنم که بدون اینکه از تو خواسته شود کمک کردی»، به جای اینکه بگویید «آفرین تو خیلی کمک می‌کنی.» شکی نیست که بچه‌ها از برآورده کردن انتظارات والدین خود لذت می‌برند. شما چه راه‌حلی برای تشویق کودکان به همکاری دارید؟
